Deel 2

Zo begint een traumatische stoornis als een vergeten geschiedenis. 

Een citaat;

Bij de studie van psychische trauma’s is men herhaaldelijk op het ondenkbare gestuit, met als gevolg dat het onderzoek in het slop raakte doordat de geloofwaardigheid in het geding kwam. Wie psychische trauma’s bestudeert is getuige van gruwelijke gebeurtenissen. Wanneer traumatische gebeurtenissen voortkomen uit menselijke handelingen raken de getuigen betrokken bij het conflict tussen slachtoffer en dader. Het is in moreel opzicht onmogelijk in dit conflict neutraal te blijven. De toeschouwer wordt gedwongen partij te kiezen. Het is heel verleidelijk om partij te kiezen voor de dader. Het enige dat de dader vraagt, is dat de toeschouwer niets doet. Het slachtoffer daarentegen wil dat de toeschouwer deelt in de last van de pijn. Het slachtoffer verlangt dat er wordt opgetreden, dat men zich betrokken voelt.

 Hier beschrijft Judith in een paar zinnen wat je bijna elk slachtoffer keer op keer hoort zeggen. Wat slachtoffers telkens opnieuw doormaken. Dat men het makkelijker vindt om zich erbuiten te houden, het niet te geloven en vervolgens ook niets doen. Voor een slachtoffer is het niet alleen pijnlijk te constateren dat hij/zij in de steek wordt gelaten, maar ook alle andere slachtoffers wacht hetzelfde lot.

 De dader daarin tegen doet alles om het ‘vergeten’ te bevorderen, daarmee probeert hij weg te komen van de straf die hem anders zou wachten. Daders doen moeite om te zorgen dat het slachtoffer zwijgt, lukt dat niet dan zal hij de geloofwaardigheid van het slachtoffer proberen aan te tasten en te zorgen dat niemand luistert. Ik heb dat zelf telkens weer opnieuw gemerkt dat ik wel wilde praten, maar er geen enkele ruimte was om te praten. Familie haakt af, vrienden vinden het te zwaar en heftig en hulpverlening verwijst het verhaal vaak naar het land der fabeltjes.

 In een observatietehuis kwam ik een meisje van rond de 12 jaar tegen. Zij werd misbruikt door haar vader. Bij een tante vindt zij steun. Samen doen ze aangifte. De familie staat op zijn kop, wordt verdeeld in twee partijen. Het meisje vindt alleen diezelfde tante aan haar zijde. Op eigen initiatief vlucht zij van huis naar de kinderbescherming, die plaats haar vervolgens uit huis. Zij vertelde mij dat zij zich gestraft voelde omdat ze het verteld heeft en naar buiten bracht. De vader is dan wel veroordeelt, maar het gezin is achter hem blijven staan. Het meisje is in een justitiële instelling geplaatst.

Zo maar een greep uit het archief.

Steunpunt Zetten, Commissie Deetman, Commissie Samson, Commissie Dijkhuis, Zwartboek mensenhandel.

Recent

Commissie de Winter, Onderzoek Heldringstichting, Jaarbericht kinderporno.

 Hoeveel rapporten, zwartboeken, commissies zijn er al niet geweest? Zij leggen de vinger op de zere plek, hooguit, om vervolgens over te gaan tot de orde van de dag. Hierdoor worden slachtoffers bij voorbaat gedevalueerd; de meest traumatische gebeurtenissen van hun leven maken geen deel uit van de door de samenleving erkende werkelijkheid. Met als gevolg dat deze ervaringen onuitsprekelijk worden.

 Toen ik dit las, begreep ik ineens mijn gevoel van vervreemd te zijn van de wereld. Ik begreep ook dat wat men bij mij dissociatie noemt eigenlijk precies omgekeerd is. Niet ik ben mijn realiteitszin verloren, doch de maatschappij heeft geen oog en oor voor de werkelijkheid. Zo kreeg ik altijd weer te horen dat er met mij iets mis was, de daden en daders werden nooit benoemd.

 Niet alleen slachtoffers worden niet geloofd, ook hulpverleners, artsen en onderzoekers. Zij worden door collega’s gewantrouwd, alsof zij door veel en vaak te luisteren naar cliënten (slachtoffers) ermee worden besmet. Professionals die de gangbare opvattingen overschrijden en naast hun cliënt gaan staan, komen in hun beroep vaak min of meer buiten spel te staan.

 Mijn partner, werkzaam bij een GGD als gezondheid voorlichting consulent (GVO) is door de bedrijfsarts tijdens een consult verteld dat hij; met de verkeerde vrouw was getrouwd! Waarmee gezegd, dat hij met een slachtoffer van misbruik, zijn eigen carrière wel kan vergeten. De arts heeft gelijk gekregen. De belangen van een goede baan gaan niet samen met belangen van het slachtoffer om de waarheid boven tafel te krijgen. Hiermee is dan het cirkeltje rond.

 Sluit ik af met nog een citaat;

Bij het ontbreken van een sterke politieke beweging die zich inzet voor de mensenrechten maakt het actieve proces van het getuigen onvermijdelijk plaats voor een actief proces van vergeten. Verdringing, dissociatie en ontkenning zijn verschijnselen die zich niet alleen in het individuele, maar ook in het maatschappelijke bewustzijn voordoen.