traumaenherstel.blogspot.com

Zo begint een traumatische stoornis als een vergeten geschiedenis.   Een citaat; Bij de studie van psychische trauma’s is men herhaaldelijk op het ondenkbare gestuit, met als gevolg dat het onderzoek in het slop raakte doordat de geloofwaardigheid in het geding kwam. Wie psychische trauma’s bestudeert is getuige van gruwelijke gebeurtenissen. Wanneer traumatische gebeurtenissen voortkomen uit menselijke handelingen raken de getuigen betrokken bij het conflict tussen slachtoffer en dader. Het is in moreel opzicht onmogelijk in dit conflict neutraal te blijven. De toeschouwer wordt gedwongen partij te kiezen. Het is heel verleidelijk om partij te kiezen voor de dader. Het enige dat de dader vraagt, is dat de toeschouwer niets doet. Het slachtoffer daarentegen wil dat de toeschouwer deelt in de last van de pijn. Het slachtoffer verlangt dat er wordt opgetreden, dat men zich betrokken voelt.  Hier beschrijft Judith in een paar zinnen wat je bijna elk slachtoffer keer op keer h

Nog steeds blijft de ‘vergeten geschiedenis’ de bewustwording beïnvloeden.    Zolang het slachtoffer alles wegstopt, zolang de maatschappij en het politieke klimaat niet maximaal inzet om tot de werkelijkheid te komen, blijft het trauma versluierd en daardoor buiten beeld.  Onderzoekingen (in Amerika) bevestigen de realiteit van de ervaringen van vrouwen die Freud een eeuw geleden als verzinsels had afgedaan. Het bleek dat seksuele misdrijven tegenover vrouwen en kinderen in onze cultuur wijd verbreid en endemisch zijn. Diana Russell, sociologe komt met getallen, via steekproef; Eén op de vier vrouwen was verkracht, één op de drie als kind seksueel misbruikt.  (D.E.H. Russell, Sexual Exploitation, 1984)  Jammer genoeg kan ik geen cijfers vinden over misbruik bij jongens. Dit bevestigt wel hoe wij deze groep vergeten. Komen zij wel voor als soldaat, maar binnen het seksuele misbruik leek dit lang voorbehouden aan meisjes en waren het voornamelijk mannen als daders. De verhale

Angst  Als het trauma veroorzaakt is door menselijk handelen, spreken we van gruweldaden of wreedheden. Traumatische gebeurtenissen vernietigen de normale patronen van zorg en zorgzaamheid die bij mensen een gevoel van zeggenschap, verbondenheid en zinvolheid doen ontstaan.  Een normale reactie van een mens op gevaar bestaat uit het activeren van een complex verdedigingssysteem, zowel in de geest als het lichaam. Het zenuwstelsel wordt geprikkeld waardoor adrenaline wordt geproduceerd en in een alarmtoestand raakt. Aandacht wordt onmiddellijk op de situatie gericht. Er treedt een wijziging op in de waarneming: mensen die in gevaar verkeren zijn vaak in staat honger, vermoeidheid of pijn te negeren. Tot slot roept gevaar hevige vrees en boosheid op. Hieruit volgt dan vecht of vlucht gedrag.  Dit hele systeem raakt ontregeld als men niet kan vechten en/of vluchten. Bij kinderen is dit veel vaker voorkomend dan bij volwassen. (kinderen hebben immers veel minder mogelijkheden

Verlies van verbondenheid Traumatische gebeurtenissen tasten fundamentele menselijke relaties aan.  Ze maken inbreuk op familie, vriendschap, liefde en  gemeenschapsbanden.  Zij brengen ernstige schade toe aan het zelf dat in relatie met anderen wordt gevormd en in stand gehouden.  Zo begint hoofdstuk drie.  In deze paar zinnen gaat een wereld schuil. Het eerste wat je als kind meemaakt zijn je ouders/verzorgers, daar wordt de basis gelegd, vanwaar uit je de wijde wereld intrekt.   Het vertrouwen in relaties wordt verworven tijdens de vroegste jeugd en het ondersteun de mens in zijn verdere  levenscyclus.   In situaties van doodsangst grijpen mensen spontaan terug naar hun eerste bron van troost en bescherming. Als hier geen antwoord op komt wordt het basisvertrouwen vernietigd.   Getraumatiseerde mensen voelen zich volstrekt in de steek gelaten. Voortaan is iedere relatie, van intieme familie, tot abstracte sociale contacten doortrokken van een gevoel van

Verlies van verbondenheid.  Individuele persoonlijkheidskenmerken spelen nauwelijks een rol, de aard van de traumatische gebeurtenis is bepalend voor het psychisch letsel. Een belangrijke conclusie die uit diverse onderzoeken kan worden getrokken. Het onderzoek is o.a. verricht onder oorlogsveteranen. Er is een direct verband tussen de duur en ernst van het blootgesteld zijn aan geweld en het aantal mensen dat daardoor beschadigd wordt en leid aan PTSS.  Niemand is dus immuun, ook al wordt dat wel eens gedacht. In een studie over schoolkinderen die werden ontvoerd en achtergelaten in een grot, blijken alle kinderen posttraumatische symptomen te hebben direct na de gebeurtenis evenals na het vervolgonderzoek vier jaar later. Het verrassingselement, de doods- bedreiging, de doelbewuste, ondoorgrondelijke boosaardigheid, waren bepalend, ook al hebben alle kinderen het ‘ongedeerd’ overleefd.  Uit vervolgonderzoek blijkt dat verkrachtings-overlevenden in hoge mate en langdurig

Verlies van verbondenheid  Het effect van steun uit de sociale omgeving. Citaat;  Een meelevende reactie van anderen kan de schok van de gebeurtenis verzachten, terwijl een vijandige of negatieve reactie nog meer schade kan aanrichten en het traumatische syndroom verergeren.  Een normaal logische redenering. Iedereen begrijpt dat als je door een ongeval je been breekt en je wordt niet behandeld, je been met misvormingen zal herstellen. Bij wreedheden zoals mishandeling, verwaarlozing en misbruik zijn er echter maar weinig uiterlijke kenmerken. Daarnaast is een onderdeel van het trauma dat het is ontstaan door menselijke gruweldaden, waardoor het vertrouwen van het slachtoffer ernstig is aangetast. Je zou het spalken van het been kunnen vergelijken met het herstellen van vertrouwen. Vervolgens is verschaffen van veiligheid en bescherming van het grootste belang. Een kind dat doodsbang is, hunkert naar de simpele aanwezigheid van een meelevende persoon.  Omdat het tr