traumaenherstel.blogspot.com

                          Herstel van verbondenheid   Na het leren accepteren van het traumatische verleden, is de volgende stap het creëren van een toekomst. Een nieuw zelf ontwikkelen, noemt Judith het. (daar plaats ik wel wat kanttekeningen bij, maar de inhoudelijke taken kloppen wel). Relatie's zijn voor altijd veranderd, na het trauma en er moeten nieuwe tot stand gebracht worden. Vaste waarden van vroeger zijn ontoereikend gebleken, er moet een nieuw geloofssysteem opgebouwd waarop gesteund kan worden.  Deze herstelfase brengt met zich mee dat vele overlevenden zich als vluchteling in een nieuw land voelen. Zoals ik hierboven al schreef heb ik wel enige aanmerkingen op de visie van Judith, wat voort kan komen uit de fase waar ik momenteel zit, maar het gaat ook dieper. Het maakt het lastig om een keuze te maken, dus laat ik het probleem uitleggen.  Judith schrijft: Ze (overlevenden) moeten een nieuw leven opbouwen in een cultuur die radicaal verschilt van de cultuur

              Herstel van verbondenheid met anderen  Vertrouwen schenken aan de juiste mensen, onderscheid maken tussen situaties, waarin het terecht is om vertrouwen in anderen te stellen en wanneer je dat beter niet kunt doen, zijn zaken voor de derde fase. Een overlevende kan zich autonoom voelen en toch verbonden met anderen blijven. Dit is een voortdurend proces, zowel op persoonlijk, maatschappelijk als relationeel vlak. Grenzen stellen, je afvragen wat je wil (en niet wil), aangaan van intimiteit. Ook  in een therapeutische setting kan er een bondgenootschap ontstaan.  De eigen waarnemingen worden scherper, men is beter opgewassen tegen innerlijke conflicten en kan zichzelf, de problematiek en ook de 'ander' in een hernieuwd licht gaan zien. Ontdaan van de traumatische lading, zeg maar. Het kan voorkomen dat je een bepaalde levensfase dunnetjes overdoet, omdat je daar niet aan toe bent gekomen tijdens of vlak na je trauma. De levenslessen die een ander mens in

                                           Gemeenschappelijkheid  Traumatische gebeurtenissen vernietigen de banden tussen het individu en de gemeenschap. Het trauma heeft geleid tot isolement, vaak ook schaamte en in veel gevallen heeft het stigmatiserend gewerkt. Het herstel van sociale banden begint met de ontdekking dat men niet alleen is. Een groep (lotgenoten) is daar de uitgelezen plaatst voor. Naast het opheffen van het isolement, wordt er ook solidariteit ervaren en geeft de groep bescherming tegen angst en wanhoop. Omdat het zich vervreemd voelen een onderdeel van het trauma is, speelt de groep een speciale rol in het herstel.  Nergens kan een overlevende zulk een begrip en steun ervaren als bij een lotgenotengroep en deze zijn dan, naast de therapie ook van cruciaal belang. Zij zijn van onschatbare waarde gebleken voor diverse overlevers van extreme situaties. Men put troost aan het simpelweg al samen zijn met anderen. Het weer echt ergens bij horen, wordt ook meerma

              Tweede fase groep (Herinnering en rouw) {vervolg}  Groepen verlenen een zekere formaliteit en rituele plechtigheid aan het individuele verdriet. ze helpen om vroegere verliezen te herdenken en het huidige leven weer inhoud te geven. Creativiteit komt vaak in de groep tot uiting, door het bedenken van speciale rouwrituelen. Met de steun en saamhorigheid van de groep is men in staat om zeer pijnlijke gebeurtenissen toch een plek te kunnen geven. Zo was er een incestslachtoffer die haar geheim onthulde. Hoe verdrietig ook, betekende het dat zij de familiebanden moest verbreken. Zij beëindigde het rouwproces met het besluit haar naam te veranderen. De ondertekening van haar officiële papieren werd gevierd met een ceremonie en haar opname in een 'nieuwe familie'. (die van de lotgenotengroep)  Leden van de groep hebben de gave om onvermoede sterke kanten van elkaar naar buiten te brengen, inclusief gevoel voor humor. Soms kunnen de meest pijnlijke gevoelens ons

                                       Persoonlijke noot ter aanvulling  Na ruim drie maanden zijn dan ook echt de update en de laatste delen klaar.  Kan ik er, met mijn lotgenoten samen, weer een paar jaar mee vooruit.  Het is weer een hele reis geworden,  welke tot nieuwe inzichten hebben geleid,  die ik in de delen heb verwerkt.  Daarmee heb ik het trauma en mijn werk als schrijfster geïntegreerd in mijn leven.  Voortaan maken zij deel uit van mijn verleden, heden en toekomst.  Het heeft mij geholpen een beter inzicht te geven in mijn eigen doen en laten, mijn emoties en tevens een overzicht van de samenhang van diverse stoornissen,  obstakels en/of hindernissen.  Ik denk, dat ik, nadat het trauma inmiddels 40 jaar geleden is,   met recht kan zeggen hard gewerkt heb aan herstel.  Een wijs/compleet mens ben geworden  in al mijn ervaringen.  Herstel betekent niet dat ik van het trauma en de gevolgen af ben,  doch dat ik dat ook niet meer zou wil