Deel 1

             Inleiding

 Judith doceert psychiatrie aan de Havard Medical School en bekleedt een leidende functie bij een hulpverleningsproject voor slachtoffers van geweldmisdrijven. Zover iets over haar achtergrond. Ik ben blij dat iemand mij dit boek speciaal heeft aanbevolen, anders was ik het nooit tegengekomen. Het heeft echter mijn leven zeer ten goede veranderd en verbetert. 

 Dit boek heeft mij stapsgewijs door mijn eigen traumaverwerking heen geholpen, op een rustige, verantwoordde manier. Het verbindt een veteraan met een incest slachtoffer. Ik ben gaan inzien dat er vele mensen zijn die in hun leven ernstig beschadigd zijn door wat zij hebben meegemaakt. Zij splits haar boek in twee delen. Ik zal beide delen apart behandelen. Het eerste deel gaat over traumatische stoornissen. Na twintig jaar onderzoek heeft zij systematisch deze stoornissen ontrafeld.

 In mijn eigen woorden geschreven, heeft zij eerst herkent en erkent dat mensen akelige, gewelddadige dingen meemaken. Trauma’s dus. Vervolgens wordt daar door de slachtoffers op gereageerd. Daarin zit een patroon. Ook de maatschappij gaat er op een bepaalde manier mee om, afhankelijk van de tijd waarin men leeft en de cultuur. Het heeft lang geduurd voor er binnen de geestelijke gezondheidszorg een precieze benaming kwam, maar hij is er; post traumatisch stress stoornis (PTSS).

 In Nederland worden deze mensen nog veel te vaak ingedeeld als Borderline. Deze laatste term heeft eigenlijk nauwelijks werkelijke inhoud en is een vergaarbak van alle mensen die lastig zijn, onduidelijke, complexe en tegenstrijdige gedragingen vertonen.

 Een veel voorkomende reactie op wreedheden is om ze uit het bewustzijn te verbannen. Er ontstaat een innerlijke strijd tussen ontkennen en luidkeels verkondigen. Erkenning van de wereld om je heen is cruciaal. Indien men niet wordt gelooft ontstaat een nieuw trauma en ook het stellen van een verkeerde diagnose en behandeling doen daar vervolgens nog een schepje boven op. Aan de ene kant heb je te maken met de onvermijdelijke reacties op geweld, zoals angst, spanning, paniek, boosheid. Aan de andere kant heb je de reactie van de omgeving. Beide samen vormen dan een eigen leven. Het hoeft namelijk niet dat je, na een trauma aan PTSS gaat leiden. Dit ontstaat alleen als er geen goede verwerking is.

 Ik stel het mij heel simpel voor, je haalt de oorzaak waarom iemand angstig, boos of depressief is weg (ontkenning van het trauma) en het lijkt een hele rare reactie. Zelf heb ik jaren geworsteld met mijzelf. Hoe het toch kwam dat ik mij zo anders, zo vervreemd voelde? Waarom ik niet gewoon naar school kon of iets in het verenigingsleven? Waarom toch zo moe wakker worden, niet in kunnen slapen, vreselijke nachtmerries hebben? Mijn zoektocht leidde van psychiatrie en psychiaters naar therapeuten en psychotherapie naar inzicht-meditatie en boeken vol goede adviezen. 

Nergens maar dan ook nergens vond ik de bron van mijn “stoornissen”.

Het is niet makkelijk de oorzaak op te sporen.

Door je eigen ontkenning heen te breken. 

Om terug te gaan, vrijwillig, in gedachten, 

naar de meest afschuwelijke tijd van je leven. 

Maar…de nachtmerries hielden op, 

mijn gevecht met mijzelf, 

maakte plaats voor het gevecht met mijn opgelopen trauma’s 

en hoe die te boven te komen. 

 Nog niet alles is verwerkt, nog niet al mijn stress is verdwenen, al ben ik flink op weg. 

Er ontstaat een soort van opluchting doordat je de werkelijke oorsprong van je ellende weet en niet langer hoeft te twijfelen aan jezelf. Ik ben niet gek, ik ben niet gewoon idioot lastig en moeilijk, ik ben geen grensgeval, ik ben niet psychiatrisch of depressief of manisch of ….

 Er is alleen een vroeger waarin zich wreedheden jegens mij en andere kinderen hebben afgespeeld. Misbruik ondergaan en getuige geweest. Niet langer voel ik mij slachtoffer of gestoord. Een bevriende maatschappelijk werkster heeft eens tegen mij gezegd; een gezonde reactie op een ongezonde situatie. Toen begreep ik het niet, nu wel.