Deel 3

Nog steeds blijft de ‘vergeten geschiedenis’ de bewustwording beïnvloeden. 

 Zolang het slachtoffer alles wegstopt, zolang de maatschappij en het politieke klimaat niet maximaal inzet om tot de werkelijkheid te komen, blijft het trauma versluierd en daardoor buiten beeld.

 Onderzoekingen (in Amerika) bevestigen de realiteit van de ervaringen van vrouwen die Freud een eeuw geleden als verzinsels had afgedaan. Het bleek dat seksuele misdrijven tegenover vrouwen en kinderen in onze cultuur wijd verbreid en endemisch zijn. Diana Russell, sociologe komt met getallen, via steekproef; Eén op de vier vrouwen was verkracht, één op de drie als kind seksueel misbruikt.  (D.E.H. Russell, Sexual Exploitation, 1984)

 Jammer genoeg kan ik geen cijfers vinden over misbruik bij jongens. Dit bevestigt wel hoe wij deze groep vergeten. Komen zij wel voor als soldaat, maar binnen het seksuele misbruik leek dit lang voorbehouden aan meisjes en waren het voornamelijk mannen als daders. De verhalen over wat er binnen de kerkinstanties gaande is, de website van Bert Smeets (Nederlandse site) geven aan dat geweldsmisdrijven evenzo voorkomen in de jongensinternaten. 

 Je wilt niet weten hoe dit mishandelen werd goed gepraat. Maar het werd goedgepraat. Het misbruik definiëren als geweldsmisdrijf in plaats van een seksuele handeling is van groot belang geweest. Hier kom ik op een cruciaal punt. Eén van de belangrijkste reden waarom het voor slachtoffers zo moeilijk is om over misbruik te praten is dat er onjuiste termen worden gebruikt. Vaak heb ik gehoord van mensen die zeggen ineens in de omgekeerde wereld te zijn terecht gekomen. Deze omkering vindt in het bijzonder plaats in het verkeerd benoemen.

Spreken van hulpverlening, zonder dat er daadwerkelijk hulp wordt verleend. Noem het kinderbescherming terwijl de kinderen niet werkelijk werden beschermd, vaak zelfs het tegenover gestelde gebeurden. Onttrokken aan het zicht hebben instellingen, internaten en dus priesters, paters, nonnen, groepsleiding, therapeuten, psychiaters vrij spel.

 Als je wegvlucht om als kind te ontkomen aan dit geweld, wordt het door de mensen eromheen en ook vaak door het kind benoemd als weglopen. Weglopen dekt echter niet de werkelijke inhoud. Het klinkt veel onschuldiger en legt de verantwoordelijkheid bij het kind. Het kind loopt weg, naar alle waarschijnlijkheid omdat het ontevreden of lastig is. Zou men voortaan spreken van vluchten of ontsnappen dan is het meteen duidelijk dat het kind ergens voor vlucht of ergens aan ontsnapt is.

 Zelf heb ik dat verschil maar al te duidelijk bij mijzelf geconstateerd. Ook in mijn eigen hoofd heb ik lang niet de woorden kunnen gebruiken voor wat er werkelijk aan de hand is. Voogd, ouders, hulpverlening, allemaal spraken zij van weglopen. Dat ik dat als jong kind overneem lijkt mij begrijpelijk en logisch. Ik noem alleen deze, maar er zijn honderden voorbeelden van, daar raak je niet alleen vervreemd van de mensen om je heen, maar ook van jezelf. Je ziet dat jouw gedrag wordt opgevat als een eigen verantwoordelijkheid. Jij loopt immers weg, dus jij hebt een probleem. Daarmee is weer eens de werkelijke reden verdwenen.

Het benoemen met de juiste woorden is een begin van het eind om niet langer te blijven steken in onwetendheid. 

Pas na 1980, toen het begrip ‘posttraumatisch stress-syndroom’ 

ingang had gevonden dank zij de activiteiten van oorlog veteranen werd duidelijk dat het psychische syndroom dat men aantreft bij de overlevenden van verkrachting, 

geweld in het gezin en incest in wezen het zelfde syndroom is als dat bij oorlog overlevenden wordt aangetroffen (Shell shock).                                                    

                                                                                Zie artikel 

Krantentitel:	Het vrije volk : democratisch-socialistisch dagblad
Datum, editie:	17-03-1962, Dag

 Uitgebreid stilstaan bij het eerste hoofdstuk (een vergeten geschiedenis) is van belang omdat het gaat om bewustwording. Daar waar wij ons niet bewust van zijn kunnen we ook niet behandelen, benoemen of bevechten. Te ontdekken dat je samen in ‘ hetzelfde schuitje’ zit doet wonderen. Vandaar dat ik hier zo de nadruk op leg. Willen we tot herstel komen dan moeten we ons verdiepen in het trauma. 

 Niet zozeer de details van onze persoonlijke geschiedenis, dan toch de overeenkomsten met anderen en de maatschappelijke en politieke drijfveren. Want waarom blijf je verkeerde woorden gebruiken? Omdat je niet beter weet! Sinds ik beter weet spreek ik voortaan altijd met de woorden die ook werkelijk de lading dekken. Ik verbeter anderen als zij nog steeds spreken over weglopen. Dit is een vorm van voor mijzelf opkomen, zonder agressie, zonder frustratie. Al wat ik doe heeft tot effect dat ik mij ook anders ben gaan voelen ten opzichte van mijzelf. Pas op het moment dat ik de juiste woorden ging gebruiken viel alles op zijn plaats.