Deel 8

Trigger (huidige term, 2018)

 Een voorbeeld van een oorlogsveteraan met een posttraumatische stress stoornis die kans had gezien te trouwen en een gezin te stichten. Toen zijn zoontje belangstelling kreeg voor oorlogsspeelgoed kwamen de symptomen acuut terug: ‘ We hadden een moeilijke tijd achter de rug met onze driejarige en ik wist er geen raad mee. Ik zal wel naïef zijn geweest. Alle kleuters maken zo’n periode door, maar ik trok het me vreselijk aan omdat ik in Vietnam had gevochten. Ik dacht dat hij door mij zo was geworden en dat ik hem moest tegenhouden.’

Prikkelbaarheid herinnert aan zijn onbeheerste agressie destijds in Vietnam. 

Hij schaamde zich over zijn vroegere daden en ook over zijn huidige gedrag. 

‘Een vader van niks’ en vroeg zich af of hij wel een gezin verdiende. 

Hij had dezelfde ontwikkelingsproblemen op het punt van agressie en zelfbeheersing als zijn zoontje.

 Het oorlogstrauma heeft de oplossing uit zijn kindertijd voor deze problemen weer ongedaan gemaakt.

 Vrouwen hebben een soortgelijk probleem met zelfregulatie als zij getraumatiseerd zijn in seksuele en huiselijke sfeer. Maar anders dan mannen worden hun moeilijkheden vaak verergerd door de geringe verdraagzaamheid van hun naaste omgeving. Familie besluit soms om zelf stappen te ondernemen zonder zich te storen aan de overlevende die daardoor opnieuw machteloos wordt gemaakt. (zie deel 7). Ze staan weinig tolerant tegenover de woede van het slachtoffer. Zodoende aarzelen overlevenden dikwijls om met familie te praten over het trauma.

 Om het herstel van een positief zelfbeeld te bewerkstelligen en een hernieuwd gevoel van autonomie in verbondenheid met anderen is ook hernieuwd zelfrespect nodig. Een realistisch oordeel doet het gevoel van vernedering en schuld verminderen.  Realistisch betekent dat men zich rekenschap geeft van de afschuwelijke omstandigheden van de traumatische gebeurtenis en het normale scala van reacties van het slachtoffer. De beperktheid van de keuzevrijheid van de overlevende, het psychische letsel en het langdurig herstelproces accepteert. Harde kritiek of naïeve, blinde aanvaarding dragen er toe bij dat de overlevende zich nog meer verwijten maakt en zich nog meer isoleert.

 Allemaal hebben mensen vooropgezette ideeën over wat een verkrachting is en hoe het slachtoffer dient te reageren. Citaat; Het gevoel van twijfel gaat voor veel overlevenden een centrale rol spelen vanwege de enorme kloof tussen wat hun is overkomen en de algemeen gangbare opvattingen met betrekking tot verkrachting. Gedemobiliseerde soldaten mogen dan gefrustreerd raken door de naïeve en onrealistische kijk van hun familie op militaire activiteiten, maar er wordt tenminste erkend dat ze een oorlog hebben meegemaakt. Die erkenning krijgen verkrachtingsslachtoffers doorgaans niet.

 Eerste taak in het bewustwordingsproces is een verkrachting ook een verkrachting noemen. Vrouwen worden vaak te schande gemaakt omdat men niet erkent dat ze het onderspit hebben gedolven in een ongelijke strijd. Sterker nog, zij krijgen het verwijt niet aan de morele normen te voldoen en hun eigen nederlaag hebben bewerkstelligd.

 Mij persoonlijk is opgevallen dat, als het om structureel en langdurig misbruik gaat, het vaak adolescenten zijn. Meisjes en jongens van 11 tot en met 16 jaar. Nog niet op een volwassen manier om zijn gegaan met seksualiteit betekent vaak dat dit, een verkrachting, hun eerste opgedane ervaring is. Ook zijn zij geen volwassenen en hebben niet de mogelijkheden om hieraan te ontsnappen, wat hen tot makkelijke prooi maakt. Later bij de verwerking van het trauma is dit een verzwarende factor. ( als een man graag met je wil, krijgt hij toch zijn zin wel, dus kan ik hem maar beter meteen zijn zin geven). Deze redenering brengt met zich mee dat je later jezelf de schuld geeft niet te hebben gevochten.

 Pogingen om gerechtigheid of genoegdoening te krijgen brengen vaak een verdere traumatisering teweeg. Het rechtssysteem is vaak openlijk vijandig tegenover verkrachtingsslachtoffers. Men spreekt immers van twee partijen. (de één echter is het misbruikte kind al is ze nu volwassen, de ander de dader met al het overwicht). Ik kan dat geen gelijkwaardige partijen noemen. De onafhankelijke rechter echter zou niet onafhankelijk zijn indien één van de partijen meer gewicht zou hebben dan de ander. Terwijl dat wel zo is. ( voorbeeld van verzekeringsmaatschappij versus particulier).

 

Rechten van verdachte zijn daarin gewaarborgd, terwijl rechten voor het slachtoffer in feiten helemaal geen waarborgen zijn. 

Het is niet vreemd dat de meeste verkrachtingsslachtoffers afzien van een officiële aangifte of klacht. 

De cijfers; 

Minder dan één op de tien verkrachtingen wordt aangifte gedaan bij de politie. 

Slechts 1% resulteert uiteindelijk in een arrestatie en veroordeling van de dader.

 De volgende tekst is de handelswijze van de politie; In principe maakt een informatief gesprek altijd deel uit van de opvang door de politie. In dit gesprek vertelt ze onder meer over de juridische mogelijkheden en de vereisten voor het doen van een melding of een aangifte Ook beschikt de politie over adressen in de regio waar het slachtoffer hulp kan krijgen. Bij een melding van seksueel geweld wordt er door de politie geen proces-verbaal opgemaakt. Dit betekent dat het vervolg, een politieonderzoek, achterwege blijft. Er vindt dus ook geen strafrechtelijke vervolging van de dader plaats.

 Al bij binnenkomst wordt duidelijk gemaakt dat je beter geen aangifte kunt doen, omdat het erg belastend is (daar maken ze het zelf naar) of dat het moeilijk bewijsbaar is, of heel lang kan gaan duren of dat de dader(s) jouw gegevens krijgen via hun advocaat of dat je heel vervelende onderzoeken moet ondergaan of…..doe gewoon een melding, heb jij het verteld, en de politie weer een papier voor in de la.