Deel 26

                                       Persoonlijke noot ter aanvulling

 Na ruim drie maanden zijn dan ook echt de update en de laatste delen klaar. 

Kan ik er, met mijn lotgenoten samen, weer een paar jaar mee vooruit. 

Het is weer een hele reis geworden, 

welke tot nieuwe inzichten hebben geleid, 

die ik in de delen heb verwerkt. 

Daarmee heb ik het trauma en mijn werk als schrijfster geïntegreerd in mijn leven. 

Voortaan maken zij deel uit van mijn verleden, heden en toekomst.

 Het heeft mij geholpen een beter inzicht te geven in mijn eigen doen en laten,

mijn emoties en tevens een overzicht van de samenhang van diverse stoornissen, 

obstakels en/of hindernissen. 

Ik denk, dat ik, nadat het trauma inmiddels 40 jaar geleden is, 

 met recht kan zeggen hard gewerkt heb aan herstel. 

Een wijs/compleet mens ben geworden  in al mijn ervaringen. 

Herstel betekent niet dat ik van het trauma en de gevolgen af ben, 

doch dat ik dat ook niet meer zou willen!

Door al die jaren heen heb ik mijzelf en vele anderen leren kennen, 

dierbare contacten opgedaan. 

Ook heeft het een heel speciale plaats in de relatie met mijn partner gegeven.

Natuurlijk heeft het enorme invloed gehad in de opvoeding aan onze twee zoons. 

Nog steeds maakt het deel uit van ons leven en wordt er weleens over gepraat, 

al gaat dat nu zonder heftige emoties.

In dit boek, van Judith was er eigenlijk geen of nauwelijks aandacht, 

voor de groep mensen uit de directe omgeving en wat het met hen doet. 

Daar mag wel eens meer aandacht voor komen, 

zeker voor kinderen van mensen met chronische/complexe ptss en aanverwante stoornissen. 

Het is een 'vergeten' groep, zoals wij een 'vergeten' geschiedenis hadden.

Laat ik daar dus een lans voor breken.

Naast dat ik heb meegewerkt aan onderzoek en een enkele (politieke) commissie, 

heb ik mij op diverse manieren ingezet voor zaken die vooral lotgenoten aangaan.

Ook journalisten heb ik meermaals te woord gestaan. 

Diverse mensen zijn bij mij gekomen, die nog nooit hun verhaal hadden verteld. 

Het vertrouwen dat deze mensen in mij stellen vind ik nog altijd het meest dierbaar. 

Ik beschouw dat als een grote eer, omdat ik weet hoe moeilijk praten is.

Uiteindelijk heb ik allemaal dingen gedaan,

waarvan ik nooit had verwacht dat ik dat ooit zou doen.

Het heeft mij de controle teruggegeven, 

of misschien heb ik die wel bewust genomen. 

Niet langer doe ik een beroep op de hulpverlening, 

als zodanig, 

maar klopt hulpverlening voor informatie bij mij aan, 

wij weten immers werkelijk hoe het is en hoe om te gaan met een traumatisch verleden.

De werkelijke deskundigheid ligt bij lotgenoten, 

alleen nog niet iedereen weet dat!

Deze reis, die kronkelend over bergen en door dalen ging, 

heeft mij veel meer opgeleverd dan ik zou hebben verwacht. 

Het groeide mee met mijn kinderen, 

maakte deel uit van vriendschappen en heeft voor een verhuizing gezorgd, 

wisseling van werk en het aangaan van vele nieuwe contacten. 

Ook heb ik afscheid moeten nemen van dierbare uit mijn directe omgeving. 

Daarom staat dit blog, niet los van mijn gehele leven.

 Het is tijd geworden om afscheid te nemen en aan een nieuw boek te beginnen. 

Ik wens iedereen een goede reis en een behouden vaart......